กลางสัปดาห์อ่านนิยายเรื่องนึงที่เกี่ยวกับชีวิตมหาลัยจบไป เรื่องนี้ตอนจบก็ไม่มีอะไรมาก ฟินไปตามระเบียบ แต่ก็มีเรื่องการเรียนจบห้อยมาหน่อยๆ พอจะนอนก็อ่านการ์ตูนอีกเรื่องใน Webtoon ปรากฎว่าจบเหมือนกัน การ์ตูนก็เกี่ยวกับชีวิตในวัยมัธยม ตอนท้ายของเรื่องได้กล่าวถึงการจากลาในช่วงมัธยม ผลคือทั้ง 2 สิ่งทำให้เกิด effect กับเราเฉยเลย คือตื่นเช้ามาเราคิดถึงเวลาในอดีตตลอดเวลา จนถึงตอนนี้(ที่เขียน)ก็ยังรู้สึกเป็นอยู่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะแล้วพอมีเวลาก็มานั่งคิดดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลักๆ เลยเรารู้สึกว่าตัวเองยังใช้ชีวิตในมหาลัยไม่มากพอ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ก็ผ่านการรับน้อง การทำกิจกรรมต่างๆ ทำค่ายจนตอนนี้ก็เรียนจบมา 2 ปีแล้ว อาการนี้มันก็กลับมาซะงั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันไม่เป็นเลย เราสนุกกับชีวิตปัจจุบัน เรานึกถึงอนาคตที่อยากทำ แต่ตอนนี้เหมือนอีตกำลังบอกว่าเราใช้เวลาในส่วนนั้นไม่คุ้ม เหมือน Homesick มั้ยหรอ ? ก็ไม่เท่าไหร่ แต่มันรู้สึกว่าเราอยากกลับไปเติมเต็มอะไรบางอย่างตอนที่เรียนมหาลัย ยอมรับเหมือนกันว่าช่วงมหาลัยก็มีบางเรื่องที่คิดว่าเรายังไม่ได้ทำ เช่น ไปเที่ยวกับเพื่อน ช่วยเหลืองานบางอย่าง แต่ก็นั่นแหละ ก็ใช่ว่ามี 10 มือ 10 ร่าง ทำได้ทุกอย่าง
อีกประเด็นคือตั้งแต่เข้ามาใช้ชีวิตในกรุงเทพ เราพบว่าตัวเองโดน”ความเมือง”กลืนกินจนเกือบจะหมด ตลอดเวลาที่อยู่มหาลัยหรืออยู่บ้าน เราจะพบว่าสามารถทำเรื่องต่างๆ ได้เอง เช่น ขับมอไซต์ไปซื้อของ ไปเที่ยว นั่งรถเมล์ข้ามจังหวัดไปเที่ยว หรืออะไรต่อมิอะไรที่อยู่กรุงเทพก็ทำไม่ได้แน่ๆ แต่พอมาอยู่กรุงเทพ ทุกอย่างมีค่าใช้จ่ายที่แลกมากับความสะดวกสบาย พอเราใช้มันจนชินเราก็พบว่าเราโดนมันกลืนกินไปหมดแล้ว แล้วก็อาจจะมีบางคนถามว่าทำไมไม่ซื้อรถหรือมอไซต์มาขับไปเลยหละ ถ้ามองจราจรในกรุงเทพตอนนี้บอกตรงๆ ว่าไม่กล้าขับจริงๆ อยากจะเอามอไซต์มาขี่เหมือนกัน แต่ก็อาจจะโดนสาย 8 ซิวออกไปก่อน หรืออย่างตอนเราอยู่มหาลัย เราสามารถแวะไปวิ่งได้ตอนเย็น ขับมอไซต์ไปหาเพื่อน สนุกกันจนดึกดื่นในมอ แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้แล้ว ทุกคนแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตัวเอง แต่ก็ยังดีที่หนึ่งปีเรายังมีโอกาสมาเจอกัน
ส่วนคนที่เราทำงานด้วยเค้าไม่สามารถมาแทนที่ตรงนี้ได้มากหรอก ทุกคนมีหน้าที่ มีเรื่องที่ต้องไปทำ มันไม่เหมือนตอนอยู่มหาลัยที่โทรหาใครก็ไปหาได้เลย หรือเค้าจะมาหาเรา มาเล่นเกม ไปกินข้าวด้วยกันได้ เพราะคำว่า “เพื่อน” กับ “คนที่ทำงาน” มันก็ต่างกันแล้ว
ใช่… ผมกำลังโหยหาอดีตจริงๆ นั่นแหละ อยากกลับไปทำเรื่องที่อยากทำ อยากกลับไปสนุกกับชีวิตแบบนั้นอีก อยากกลับไปเป็นคนเดิม… คนที่มีพลังที่จะทำอะไรทุกอย่างได้ตามต้องการ คนที่สนุกกับเรื่องรอบตัว
แต่ตอนนี้มันคงไม่มีเวลามานั่งคิดถึงอดีตแล้วหละ เวลากำลังเดินต่อไป วันเกิดถูกนับต่อเนื่อง นับถอยหลังสู่การสูญเสีย ทุกอย่างมันมีเวลาเป็นตัวกำหนด สิ่งที่ทำให้ใจของเรากลับมาเป็นปกติก็คงเหมือนที่ใครหลายๆ คนบอกว่า “เวลาจะช่วยให้ดีขึ้น” นั่นแหละ